Korona Koymuşlar Ayrılığın Adını

Hasret dağları büyüdü ha büyüdü

Sitem edip efkârlanma günleri var

Hüzünlü gönüller yandı da kavruldu

Korona koymuşlar ayrılığın adını

Yahudileri yaktı ırkçı Almanlar

Gözyaşından anlamazlar mı cahiller

Gece gündüz yavrusunu sayıklarlar

Korona koymuşlar sevgisizliğin adını

Tam belli oldu özden gerçek dostluklar

Kuma gömdüler başlarını benciller

Gerçekten insan emekçi sağlıkçılar

Korona koymuşlar korkaklığın adını

Varlıklıları semirdikçe semirir

Fakirleri de kara kara düşünür

İşsizler, iflas edenler efkârlanır

Korona koydular çıkarcığın adını

Kendi kendine açtı soldu çiçekler

Bir yılları da boşa giden tüm gençler

Hasatları tarlada kalan çiftçiler

Korona koymuşlar yokluğun adını

Cevheri’yim tüm yalanlara karnım tok

Dünyayı yöneten kurnazlar hayli çok

Kasırga mı, tufan mı tam da bilen yok

Korona koymuşlar fırsatın adını

Ayhan Aydın

20 Mayıs 2020

Can dostlar şiir yeryüzünde en çok sevip değer verdiğim uğraştır. Benim yazdıklarım deneme sayılır. Adil Ali Atalay'a göndermiştim ama burada yayınlamayı unutmuşum. Bir ay önce Korona ile ilgili duygularımı yazmıştım...

Türlü Hayaller De Geldi Önüme

Bugün ben bir kabristana uğradım
Gözümün yaşı da sel oldu aktı
Sorup kendi özümü de yokladım
Benliğim dertleri coştu da aktı

Türlü hayaller de geldi önüme
Sisler sardı da sızdılar gönlüme
Hiç ummaz idim de girdim kuyuya
Nice feryatları duydu da aktı

İniler dururlar dertli olanlar
Hayalden gitmezler elbet sevenler
Vaz mı geçer elbet bağrı yananlar
Kavuşma umudu köz oldu aktı

Cevheri'yim benim sılam çok uzak
Ahdi peymanım da bu yurttan ırak
Çok görmeyin dostlar yarası sıcak
Dermanı bulunmaz lav oldu aktı

Ayhan Aydın
27 Mayıs 2020

Bir Güvercin Uçamadı Bugün

Bir güvercin uçamadı bugün
Süzülemedi mavi gök altında
Sarı büyük bir ağızdan geldi ölüm
Çığlık çığlığa
Ne bilir martı bayramı, seyranı
Teker teker yoldu kurşuni kanatlarını
Bir çatı damında
Ürkek ürkek bakıp bakıp kımıldandılar
Yarı sersem, yarı telaşlı arkadaşları
Ağaçlar, taşlar ve ben tanık olduk
Bu doğa kanununa
Onun ise keyfine diyecek yoktu
Güzelce kuruldu uzun bir baca başına

Ayhan Aydın

24 Mayıs 2020

İstanbul, Hayalim, Umudum, Sevdam

Bir yalnızlık türküsüyüm ben

Hüzünlü sokaklar ortasında çaresiz
Boynu bükük bir yorgun hayat benimkisi,
Sürüklemesi çok güç
Ağır bir kaya parçası gibi

Soluğu çok çetin, eskimiş
Bir deri körüğe benzer
İniler durur derinden derine
Şu yaralı kalbim benim.

Ama bunlar durdurabilir mi beni?
Hüzün girdaplarımın içinde
Boğulup gider miyim ben?
Hayır, hayır, elbette hayır...
Bitmeyen bir aşkla, sevdayla, umutla,
Bu kadim uygarlıklar kentinin
Kurumuş her bir çeşmesinde su arar dururum,
Damarlarımda akan kanım olduğu müddetçe.

Eski cemaati kalmayan beş yüz yıllık
Camiler arasında,
Dilenir durur şimdi çaresizce Suriyeliler.
Her bir köşe başında,
Umut sevicileri bana bakmakta.
Yapılan dualar gönülden gönüle bir yol olur,
Mağrıp'tan Maşrup'a,
Hicaz'dan Yemen'e,
İnsanlığın doruklarına doğru...

Ne hüzün, ne sevda, ne aşk,
Bu ne şehir amma,
Aman yarabbim,
Sadece bir şehir değil,
Burası bir muamma!

Bir çocuk olmalı, çocuk!
Ne yasaklar, ne yokluklar, ne açlıklar
Oyunun tadını azaltabilir mi bu alemde?

Bir o yana, bir bu yana gidersin,
Bu şehrin sırları mı biter?
Koca koca çınarlar, selviler,
Nereye baksan ulema, vezir,
Büyük adam mezarları,
Şimdi kediler sonsuz huzurda
Yaldızlı taşlar altında.

Yalnız adam,
Sen peki ne arıyorsun
Bu güneş altında?!

Zeyrek, Fatih, Cibali...

Nice nice evler, nice nice kederli, umutsuz yüzler,
Hâlâ bakıyorlar cumbalardan asırlık nineler,
Puslu gözler, yorgun dizler, bastonlu beller,
O eller ki, unutmuş, tutmaya hasret o eller,
Çok nazlanıp, ilenme be garip adam
Yalnız değilsin demek ki, bu koca cihan âlemde!

Ne bitip tükenmek bilmez sevdadır böyle
Her bir dalda bir yaşam,
Her bir köşe başında bir hayal...
Tarih soluk alıp veriyor her karesinde
Seni kendine, kendi ruhuna katıyor
Ne yapsan da eninde sonunda,
Seni kendi kederlerinle, dertlerinle,
Baş başa bile bırakmıyor bu şehir.

Bir çocuk kadar çaresiz,
Bir çocuk kadar neşelisin şimdi,
Bu şehrin yaşama oyununa katılıp,
Kendini benliğini de
Bir kenarda bırakıyorsun artık.

Seni gidi seni,
Her bir köşesi sidik kokulu,
Bir o kadar da efsunlu,
Her yerinden hayat fışkıran, tarih fışkıran, Bilinmezlikler yurdu,
Her bir köşesinde,
Açılmamış bir hazine sandığı saklı,
Tılsımlı şehir seni!

Senden çok sevilecek şey mi var şu alemde?

Ayhan Aydın
23 Mayıs 2020

Ummani Erden Hakk'a Nail Oldu...

Alevi - Bektaşi Yolu'nda, yıllar yılı cem aşıklığı yapan, geleneği yaşatan, Yola hizmet eden, gönlüyle Hacı Bektaş'a ve Dergaha bağlanmış, aynı zamanda bağlama sanatının usta isimlerinden Aşık Ummani Erden, bugün Hakk'a nail olmuştur.
Sivas, Divriği, Çamşıh Yöresi Çakırağa Köyü’nden olan Ummani Erden (Battal Erden), Mersin'de yaşamını sürdürüyordu.
Derinden bağlı olduğu ve hizmet yürüttüğü Hacı Bektaş'ta sene içinde uzun süre kalan Erden, birçok ünlü ses sanatçısıyla da bağlama çalmıştı.
İki gün önce aniden rahatsızlanıp hastaneye kaldırıldıktan sonra yoğun bakımda kalan ve bu sabah Hakk'a nail olan değerli aşığımızın devri daim, devri asan, menzili mübarek, yattığı yerler çiğdem bahçesi olsun...
Gittiği yerde yaptığı hizmetler ona delil olsun.
Sonsuz ışıklar içinde yatsın.
Tüm yakınlarının ve sevenlerinin başı sağ olsun.
Muhabbet ehline, aşk ile...

Ayhan Aydın
8 Haziran 2020