BİR GARİP DERVİŞ, ŞEVKİ KOCA

        Dursun Gümüşoğlu

İlk defa 1992 yılında babası Turgut Koca halife baba erenlerde karşılaşmıştım. Orta boylu zayıf uzamış sakalları,  pırıl pırıl parlayan gözleri ile ilk gördüğüm hali  hep gözümün önündedir. Önceleri pek sıcak ilişkilerimiz olamamıştı. Ama hep onunla baş başa konuşmayı çok istemiştim.  Fabrikalara arıtma tesisi yapan bir şirketin şantiye şefi, birinci dereceden teknik adamıydı. Türkiye’nin muhtelif şehirlerinin en ücra yerlerinde şantiyeden şantiyeye koşturarak, bazen aylarca şehir yüzü görmeden çadırlarda, soğuk ve olumsuz yaşam koşullarında hayatını kazanmaya, maddi anlamda kimseye muhtaç olmamaya çalışırdı.  Çok fazla uyumayı, yemek yemeyi sevmezdi. En çok yaptığı şey aralıksız kitap okumaktı. Anadolu’da mesâi saatlerinin dışında kalan her anını okuyarak  geçirirdi.  Hangi konuda soru sorarsanız sorun mutlaka size az çok verecek cevâbı vardı. Konuşmaya başlayınca aralıksız  3-4 saat konuşurdu.  Konuşurken asla kendinden bahsetmez, kendini yüceltici, öne çıkarıcı konuşma yapmaz, kendisine de övgü beklemezdi.

Son derece alçak gönüllü asla kırıcı değildi. Giyim kuşamında  gösterişten uzaktı ve görüntüye önem vermezdi.

Osmanlıca’ya, dilbilgisi ve yazım kurallarına vakıftı. İş münasebeti ile yurt dışında bulunduğu için  yeteri kadar İngilizce bilirdi. Günlük hayatta kullandığımız kelimelerin kaynaklarını, onların çıkışı ile ilgili hikâyeleri anlatır, bulunduğu ortamda kısa zamanda saygı ve hayranlık uyandırırdı.  Onu tanıyanlar “ayaklı kütüphane”  tabirini kullanırdı. 

1997 yılında nasip almıştı. Nasip almakta çok geç kaldığını, anne ve babasını hayatta iken nasip almadığından dolayı son derece üzülür, hayıflanırdı. Çocukluk ve gençlik yıllarında dedesi Hüseyin Kâzım Baba ve babası Halife Turgut Baba’dan annesi Adviye Anabacı’dan çok şey öğrenmişti. Bektâşî dergâhlarının tarihçesi, postnişinler silsilesini, babaların hangi dergâhların müntesipleri olduğu, nasip, dervişlik, babalıklarını kimden aldıklarını bilen yalnız Türkiye’de değil Dünya’da bir eşinin daha olduğunu zannetmiyorum, keşke olsaydı diye hep düşünürüm.

Dedesinin babası Şevki dede 3. devre  Melâmî’lerinden Muhammed Nur hazretlerinden intisap görmüş, daha sonra Bektâşî olmuştur. Bu nedenle Turgut baba Bektâşî halife babası olmasına rağmen “Melâmîliğin bütün emanetleri de bizdedir” derdi.

İşte böyle yoğun bir atmosfer içinde yetişen Şevki Koca hayatı boyunca duyduğu çoğu kaleme alınmamış detay bilgilere sahip çok özel bir kişiydi. Ayrıca babasının Hakk’a yürümesinden sonra kendisine kalan pek çok belgeyi toparlamış, bunları eserlerinde yansıtmıştır.  

Anne ve babasını tam bir sene ara ile kaybetmenin büyük üzüntüsü içinde öncelikle Bektâşî nasibi aldı. Bu arada gece gündüz yazılar yazmaya kafasında dağınık olan bilgileri toparlamaya başladı. O dönem içinde bulunduğu ruh halini ifade eden çok güzel bir nutkunu aşağıya kaydediyorum.

Hü dost

Cemâl-i pertev’le rıhlet evinde

Mazhar-ı rahmet’e erdin erkence

Dalmıştım Vahdet-i hüsran seline

Çekip de çıkartan el oldun baba

Namaâzım, niyâzım, imânım oldun

Bu acelen neydi, göç ettin Baba

Yoksa, çağırdı mı Âl-i Haydar’ın

Destin’den içmeye tahuru Baba

Bir miras bırakıp kûrb-u Mevlâ’dan

Ateş-i sûzân’a dil oldun Baba

Kör müydü ki bilmem, Zülfikârını

Bileyip, yağlayıp devr ettin Baba

Evliyâ bî- vücud seyr eyler mekân

Zâmana sır’landın aşk olsun Baba

Verâset bıraktın, cönk tomarını

Oğluna petek’de Bal oldum Baba

Fakîrem, dervişem her dem ağlarım

Tükenmez gözyaşım, Kerbelâ’danım

Postacı getirdi selâmın aldım

Vadî-i Semsem’e Gavs oldun Baba

Şevki idim Fecri oldum yanarım

Nûr-u Cemalinde, Kur’an yazarım

Anamı unutmam her dem anarım

Hakirin, mektubun kabûl et Baba

Yunanistan’da İrşâd Ocakları:

Hoyrat Yolların Mazlumu

Bir masum güzel evlat

Vurulmuş yatıyor upuzun

Çarşının orta yerinde

Cansız bedeniyle kıpırtısız

Ecel gelmiş kapıya dayanmış

Hangi feryat dindirir yangınını

Anasının, babasının, hısmının

Hoyrat yolların mazlumu

Ürkek bakışların ceylanı

Hangi çığlıklar içinde kaldı yarım sevdaların

Kör kurşun diyorlar

Bir karanlık ruhtan çıktı bu gümüş hışım

Bu ülkeye hâkim kılınmak istenen

Faşizmin ölüm kokan nefesi kesti nefesini

Sen bir yadigâr,

Sen bir mihman,

Sen ürkek bir güvercin yüreğisin,

Yaşamın kederini erken sırtlamış emekçi çocuk,

Ecelin pençesinden kurtulamayan çaresizim

Yarım kalan yaşamına

Ağlar, ağlar dururum şimdi

Ayhan Aydın

28 Nisan 2020

Adana'da polisin "dur" ihtarına uymadığı söylenerek öldürülen, Suriyeli,  19 yaşındaki Ali El Hemdan için yazılan şiir...

Bugün 23 Nisan

Paralel yapı mı, dediniz?

Bugün Türkiye'ye hâkim olan yönetim anlayışı, kabaca Emevi devrinde Halife Osman ve Muaviye zamanındaki anlayış gibidir.

Yani ülkenin tüm varlığını, tüm zenginlik kaynaklarını, her türlü yolu kullanarak, belli bir yandaş kitleye aktarmak gayreti ve çabasıdır.

Bununla yapılmak istenen, devlet içinde zenginler zümresinden, aynı dünya görüşüne sahip kişilerden oluşan bir yandaş hanedanlığı, yani paralel yeni bir devlet yaratmaktır.

Bu yapı, emrindeki bütün kurumları, bu arada kişiliği kalmamış emrindeki sözde basını da bir tetikçi olarak kullanmaktadır.

Bugünkü Türkiye'de Muktedir yapının yaptığı; kendi durumlarını kamufle etmek için, aslında kendi yaptıklarıyla başkalarını suçlamak, onları töhmet altında bırakmak, birilerini sözde paralelci ilan etmektir.

Tüm Türkiye bundan korkup sinecek mi?

Türk Milleti denen yapı, ulusun birliğine mi, bir hanedan varlığına mı tabi olacaktır?

23 Nisanlar, 30 Ağustoslar, 29 Ekimler bize ne ifade ediyor?

Bu yurt kimin yurdudur, bu vatan kimin vatanıdır?

Hakça üretip, hakça bölüşeceğimiz bir yer değilse bu topraklar, gerçekten bizim ülkemiz olabilir mi?

23 Nisanlar kutlu olsun, demek ne kadar kolay oldu.

Bizi biz yapan, bizi ulus yapan, vatandaş yapan, 23 nisanları yaratan o ruh, o bilinç, o irada nerededir?

Şimdi çocuklarımıza en büyük umutlarla teslim edeceğimiz varlığımız, eşsiz güzel ülkemiz, Türkiye'miz ne haldedir?

Halkın iradesine dayanmayan, milli iradeyi yok sayan, bir zümrenin egemenliğindeki yönetim anlayışına demokrasi denebilir mi?

Bu rejim cumhuriyet olabilir mi?

Tüm bunlara rağmen, halkın adaletsizliğe karşı çelikleşebilen iradesi oldukça umut her daim var vardır.

Her şeye rağmen bu bir bilinç işidir.

Bunun başka bir yolu yoktur.

Bilincini, dayanışma ruhunu, örgütlenme ve doğruya sahip çıkma gücünü kaybetmeyenler her zaman kazanırlar.

Tek tipçi, dayatmacı zihniyetlerin sonu her zaman hüsran olacaktır, yeter ki halk bilincini kaybetmesin, birliğini, direncini, kararlılığını yok etmesin...

Yaşasın ulusun tam bağımsız, özgür iradesi...

Yaşasın cumhuriyet ve insan hakları sevdası...

Yaşasın hakça üretip, hakça bölüşen düzen...

Yaşasın adaletle yönetilen demokrasi anlayışı...

Yaşasın bu topraklarda ulus ve vatandaş bilincini yaratan Mustafa Kemal Atatürkler ve Silah Arkadaşları...

Yaşasın geleceğe umutla bakan milyonların kalpleri...

Yaşasın bilimin aydınlığı...

Yaşasın aklın, vicdan özgürlüğünün teminatı laik sistem...

Yaşasın yurdunu özünden çok seven satılmamış ve satın alınamayacak halk yığınları...

Yaşasın halkların kardeşliği...

Yaşasın içleri aydınlıklar içindeki milyonlarla Türk genci...

Yaşasın tüm Türkiye'nin 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı...

Ayhan Aydın

23 Nisan 2020

Emekçilerin ve Tüm Dünya İnsanlığının Bayramı;
1 Mayıs İşçi Bayramı Kutlu Olsun...
Bir Kadın Ozandan İlk İşçi Şiiri

Ayhan Aydın

Tüm gerici zihniyetlerin yok edildiği, emekçinin emeğinin karşılığını aldığı, açlığın, sefaletin, adaletsizliğin olmadığı günler görelim.

İnsan onurunu, varlığını yok eden; köhnemiş, paslanmış kafalar, yozlaşmış yapılar yok olsun.
Herkesi sadece ve sadece insan olarak sevelim; ırk, cinsiyet, milliyet, din, mezhep, görüş-yöre farkı gözetmeyelim.
Gerçek'ten tam bağımsız, özgür, adil bir Türkiye için, dünya için, hep birlikte üretelim, her şeyi hep birlikte paylaşalım, birlikte ortaklaşa tüketelim.
Bencillikleri yenip, tüm dünyaya daha çok sahip çıkıp, daha çok insanlığımızı hatırlayalım.
Bahar çiçeklerle, umutlarla gelsin.
Hep birlikte insanın dalında sevgiyle açıp gülelim...

Aynı Zamanda
İlk İşçi Şiirini Yazan Kadın Ozanımız; Yaşar Nezihe Bükülmez'i de (1880-1971) Sevgi ve Saygıyla Anıyoruz...

Ey işçi

Bugün hür yaşamak hakkı seninken
Patronlar o hakkı, senin almışlar elinden.

Sa’yınla edersin de “tufeyli”leri zengin
Kalbinde niçin yok ona karşı, yine bir kin?

Rahat yaşıyor, işçi onun emrine münkâd;
Lakin seni fakr etmede günden güne berbâd.

Zenginlere pay verme, yazıktır emeğinden.
Azm et de esaret bağı kopsun bileğinden,

Sen boynunu kaldır ki onun boynu bükülsün.
Bir parça da evlatlarının çehresi gülsün.

Ey işçi

Mayıs birde bu birleşme gününde
Bişüphe, bugün kalmadı bir mani önünde.

Baştanbaşa işte koca dünya hareketsiz;
Yıllarca bu birlikte devam eyleyiniz siz.

Patron da fakir işçilerin kadrini bilsin,
Ta’zim ile, hürmetle sana başlar eğilsin,

Dün sen çalışırken bu cihan böyle değildi,
Bak fabrikalar uykuya dalmış gibi şimdi.

Herkes yaya kaldı, ne tren var, ne tramvay
Sen bunları hep kendin için şan-ü şeref say.

Birgün bırakınca işi halk şaşkına döndü,
Ses kalmadı, her velvele bir mum gibi söndü.

Sayende saadetlere mazhar beşeriyet;
Sen olmasan etmezdi teali medeniyet.

Boynundan esaret bağını parçala, kes, at!
Kuvvetedir hak. Hakkını haksızlara anlat.

Yaşar Nezihe Bükülmez