MUSA KARAKAŞ

 (SEYYİD GARİP MUSA OCAĞI – DIŞLIK KÖYÜ / KANGAL /  SİVAS)

1937 – 25 Ocak 2008)

AYHAN AYDIN

 Benim için sırdaş bir dost, daraldığımda akıl danışacağım fikirdaş, emeğiyle, üretimleriyle, çabalarıyla bir önderimiz, herkese örnek büyüğümüz, çok değerli dedem Musa Karakaş’ın kaybı beni de çok üzen ölümlerden birisiydi. Hatıralarıyla, dost gülüşüyle, eserleriyle artık her daim bizlerle yaşayacaksa da, keşke daha çok bizlerle birlikte olabilseydi… Anısı önünde büyük bir saygıyla eğiliyorum.

 Alevi yoluna önemli katkıları olduğuna inandığım değerli inanç önderimiz, dedemiz aynı zamanda halk ozanımız ve araştırmacı kimliğiyle de güzel ürünler veren, bunların üstünde de bir önemli kuruluşun başkanı olarak yönetici sıfatıyla da yararlı faaliyetlerde bulunan toplumun aydın simalarından birisiyle birlikteyiz. Musa Karakaş Dedemizle bir aradayız.

Çok uzun yıllardan beri sizi ilgiyle ve sevgiyle izliyoruz, nerede bir Alevilikle ilgili bir toplantı olsa, bir etkinlik olsa, bir panel olsa, şehirleri aşarak oralara gidiyorsunuz, katkıda bulunmaya çalışıyorsunuz. Sizin bu yolda emekleriniz çok, birikimleriniz çok, hizmetleriniz çok.

VAKİT ALACAK

ÖZGÜR MUMCU

Yunanistan’la yapılan dostluk maçında Yunan milli marşı ıslıklandı ve Paris katliamında öldürülenler için yapılan saygı duruşu ıslıklandı. Islık ve yuhalamaya, tekbir ve “şehitler ölmez, vatan bölünmez” sloganları eşlik etti. 

Ankara katliamından sonra Konya’daki bir maçta da saygı duruşu benzer bir akıbete uğramıştı. 
Acıklı, zavallı bir manzara. Dünyanın bir kısmı katliam kurbanlarıyla dayanışmanın kararlı örneklerini gösterirken Türkiye dünyanın o kısmıyla bağlarının ne kadar kopuk olduğunu gösteriyor. 
Kimi Batı’nın çifte standardından şikâyet ediyor. Paris katliamı sebebiyle ayağa kalkan Batı’nın Lübnan ya da Türkiye’deki katliamlara sessiz kalmasından bahsediyor.
Sanki Lübnan’daki katliam memleketimizde büyük bir infial yaratmış gibi. Zannedersin bundan yedi ay önce Kenya’da 147 öğrencinin üniversite kampusunda cihatçı El Şebab tarafından katledilmesi manşetlerden düşmemiş. 
Bir çifte standart var. Biz de bu çifte standarttan azade değiliz. 
Kendi başkentinde katliam olduğunda bir yazılı açıklamayla yetinen Cumhurbaşkanı’nın Paris saldırıları henüz devam ederken sabahın birinde televizyonda canlı yayında açıklama yapması da bunu gösteriyor. 
Başkalarını ikiyüzlülükle ya da duyarlılık önceliği konusunda eleştirmeden önce kendi ikiyüzlülüğümüzle hesaplaşmamız gerek. 
Batı’ya yönelik saldırılar bir birliktelik ve dayanışma ruh haliyle karşılanıyor. Bizde ise her katliam toplumu daha da bölüyor. 
Paris için saygı duruşunu yuhalayanlar Ankara için olanı da yuhalıyor. 
Bu sadece tribünlerdeki üç beş lümpenle ilgili bir mesele değil.
Ankara katliamında insanlar yerde can çekişirken üzerlerine biber gazı atıldı. 
Bu, o kadar akıl almaz bir sahneydi ki bırakalım yerin yerinden oynamasını o biber gazı saldırısını unutmayı tercih ettik. 
Diyarbakır, Suruç, Ankara katliamının failleri IŞİD militanıyken, hepsi Adıyaman’da bir çay ocağında örgütlenmişken ve faillerden birinin annesi bizzat Başbakan’ı uyarmışken iktidarın en tepesinden IŞİD’in sorumluluğunu azaltan açıklamalar yapıldı. 
Kokteyl terör gibi akla ve izana aykırı izahlar getirildi. İktidar medyasında neredeyse katliama uğrayanlar fail ilan edildi. 
Bu ülkenin kendi sınırları içindeki katliamlarda çifte standart uygulanıyor. Katliamların olağanlaştığı ve toplumun katliamlara verdiği tepkide bölündüğü bir memlekette yaşıyoruz. 
Buna henüz terfi edip IŞİD’ci olamamış Suriye’deki Selefi örgütlere verilen açık ve zımni desteği de eklersek vaziyet pek parlak gözükmemekte. 
Ankara’da ya da Paris’te. Bir katliamın mağdurlarına çok değil bir dakika saygı gösteremeyen bir toplumun birlikte bir gelecek inşa etme ihtimali yok. 
İşte tam da yılgınlığa düşülmemesi gereken yerdeyiz. 
Bu toplum o geleceği inşa edecek. O gelecekte bugün saygı duruşunda bulunmayı beceremeyenler, can çekişenlere gaz atanlar ibret alınması gereken birer utanç örneği olarak hatırlanacak. 
Biraz vakit alacak. 
Ama olacak.

Cumhuriyet, 19 Kasım 2015

Yanan kitaplardan doğan bir direniş

Pınar Öğünç

Biri Barbie desenli bir çantayı tutuşturmaya çalışıyor, diğeri çıkartmaların durduğu rafı devirip üzerinde tepiniyor. Bir genç, onun da sevdikleri, onu sevenler var hayatta, hasır bir tabureyi kitaplara hınçla vuruyor, vuruyor. Kırşehir’in en büyük, hatta tek kitapçısı Gül Kitabevi’nin 8 Eylül’de yıkılıp yakılışının görüntüleri, insan cinsinin alçalabileceği zaviyelere dair belgesel gibi aynı zamanda. İrkiliyorsunuz.

Neredeyse üç ay geçti, bulunduğu altı katlı apartman boylu boyunca duman karası; Gül Kitabevi ise simsiyah bir oyuk gibi, bir utanç anıtı olarak duruyor öyle. Az ilerideki, beşte biri kadar dükkâna asılan bez afişse bir inadın bayrağı gibi: “2. şubemizle hizmetinizdeyiz”. İçeride önlüklü kız çocukları kuş gibi ötüşerek kokulu silgi seçiyor, köşede kitaplara bakan bir genç, bir rafta da üzerinde “Umuda ateş neylesin” yazan bir saksı… Yangından sağ çıkmış bir saksı bu; kader ortağı.

JİTEM, nakil hukuk ve Tahir Elçi

Yüzleşme

Gökçer Tahincioğlu

Bu e-Posta adresi istenmeyen posta engelleyicileri tarafından korunuyor. Görüntülemek için JavaScript etkinleştirilmelidir.  

Yargı, 1990’lı yıllarda işlenen suçlara ilişkin davaları zaman aşımı sürelerinin dolmasına günler kala açtı. Bu davalar önce nakledilmeye, sonra da beraatle sonuçlandırılmaya başlandı. Öldürülen Diyarbakır Barosu Başkanı Tahir Elçi de bir gün Ankara’ya gelip JİTEM davasını takip ediyor, oradan Eskişehir’e gidip oradaki JİTEM davasını izliyor, oradan İzmir’e gidip bir başka davaya giriyor, kalan vaktinde Diyarbakır’da nasılsa kalmış davaları takip ediyordu...

Bir gün Ankara’ya gelip JİTEM davasını takip ediyor, oradan Eskişehir’e gidip oradaki JİTEM davasını izliyor, oradan İzmir’e gidip bir başka davaya giriyor, kalan vaktinde Diyarbakır’da nasılsa kalmış davaları takip ediyordu. Öldürülen Diyarbakır Barosu Başkanı Tahir Elçi’nin vaktinin büyük bölümü nasıl geçiyordu biliyor musunuz?

Elçi gibi bir grup yürekli avukat ve sivil toplum örgütü temsilcisi de o kentten o kente, hiçbir güvenlik önlemi de bulunmadan sürükleniyor.