VAKİT ALACAK

ÖZGÜR MUMCU

Yunanistan’la yapılan dostluk maçında Yunan milli marşı ıslıklandı ve Paris katliamında öldürülenler için yapılan saygı duruşu ıslıklandı. Islık ve yuhalamaya, tekbir ve “şehitler ölmez, vatan bölünmez” sloganları eşlik etti. 

Ankara katliamından sonra Konya’daki bir maçta da saygı duruşu benzer bir akıbete uğramıştı. 
Acıklı, zavallı bir manzara. Dünyanın bir kısmı katliam kurbanlarıyla dayanışmanın kararlı örneklerini gösterirken Türkiye dünyanın o kısmıyla bağlarının ne kadar kopuk olduğunu gösteriyor. 
Kimi Batı’nın çifte standardından şikâyet ediyor. Paris katliamı sebebiyle ayağa kalkan Batı’nın Lübnan ya da Türkiye’deki katliamlara sessiz kalmasından bahsediyor.
Sanki Lübnan’daki katliam memleketimizde büyük bir infial yaratmış gibi. Zannedersin bundan yedi ay önce Kenya’da 147 öğrencinin üniversite kampusunda cihatçı El Şebab tarafından katledilmesi manşetlerden düşmemiş. 
Bir çifte standart var. Biz de bu çifte standarttan azade değiliz. 
Kendi başkentinde katliam olduğunda bir yazılı açıklamayla yetinen Cumhurbaşkanı’nın Paris saldırıları henüz devam ederken sabahın birinde televizyonda canlı yayında açıklama yapması da bunu gösteriyor. 
Başkalarını ikiyüzlülükle ya da duyarlılık önceliği konusunda eleştirmeden önce kendi ikiyüzlülüğümüzle hesaplaşmamız gerek. 
Batı’ya yönelik saldırılar bir birliktelik ve dayanışma ruh haliyle karşılanıyor. Bizde ise her katliam toplumu daha da bölüyor. 
Paris için saygı duruşunu yuhalayanlar Ankara için olanı da yuhalıyor. 
Bu sadece tribünlerdeki üç beş lümpenle ilgili bir mesele değil.
Ankara katliamında insanlar yerde can çekişirken üzerlerine biber gazı atıldı. 
Bu, o kadar akıl almaz bir sahneydi ki bırakalım yerin yerinden oynamasını o biber gazı saldırısını unutmayı tercih ettik. 
Diyarbakır, Suruç, Ankara katliamının failleri IŞİD militanıyken, hepsi Adıyaman’da bir çay ocağında örgütlenmişken ve faillerden birinin annesi bizzat Başbakan’ı uyarmışken iktidarın en tepesinden IŞİD’in sorumluluğunu azaltan açıklamalar yapıldı. 
Kokteyl terör gibi akla ve izana aykırı izahlar getirildi. İktidar medyasında neredeyse katliama uğrayanlar fail ilan edildi. 
Bu ülkenin kendi sınırları içindeki katliamlarda çifte standart uygulanıyor. Katliamların olağanlaştığı ve toplumun katliamlara verdiği tepkide bölündüğü bir memlekette yaşıyoruz. 
Buna henüz terfi edip IŞİD’ci olamamış Suriye’deki Selefi örgütlere verilen açık ve zımni desteği de eklersek vaziyet pek parlak gözükmemekte. 
Ankara’da ya da Paris’te. Bir katliamın mağdurlarına çok değil bir dakika saygı gösteremeyen bir toplumun birlikte bir gelecek inşa etme ihtimali yok. 
İşte tam da yılgınlığa düşülmemesi gereken yerdeyiz. 
Bu toplum o geleceği inşa edecek. O gelecekte bugün saygı duruşunda bulunmayı beceremeyenler, can çekişenlere gaz atanlar ibret alınması gereken birer utanç örneği olarak hatırlanacak. 
Biraz vakit alacak. 
Ama olacak.

Cumhuriyet, 19 Kasım 2015

Yanan kitaplardan doğan bir direniş

Pınar Öğünç

Biri Barbie desenli bir çantayı tutuşturmaya çalışıyor, diğeri çıkartmaların durduğu rafı devirip üzerinde tepiniyor. Bir genç, onun da sevdikleri, onu sevenler var hayatta, hasır bir tabureyi kitaplara hınçla vuruyor, vuruyor. Kırşehir’in en büyük, hatta tek kitapçısı Gül Kitabevi’nin 8 Eylül’de yıkılıp yakılışının görüntüleri, insan cinsinin alçalabileceği zaviyelere dair belgesel gibi aynı zamanda. İrkiliyorsunuz.

Neredeyse üç ay geçti, bulunduğu altı katlı apartman boylu boyunca duman karası; Gül Kitabevi ise simsiyah bir oyuk gibi, bir utanç anıtı olarak duruyor öyle. Az ilerideki, beşte biri kadar dükkâna asılan bez afişse bir inadın bayrağı gibi: “2. şubemizle hizmetinizdeyiz”. İçeride önlüklü kız çocukları kuş gibi ötüşerek kokulu silgi seçiyor, köşede kitaplara bakan bir genç, bir rafta da üzerinde “Umuda ateş neylesin” yazan bir saksı… Yangından sağ çıkmış bir saksı bu; kader ortağı.

JİTEM, nakil hukuk ve Tahir Elçi

Yüzleşme

Gökçer Tahincioğlu

Bu e-Posta adresi istenmeyen posta engelleyicileri tarafından korunuyor. Görüntülemek için JavaScript etkinleştirilmelidir.  

Yargı, 1990’lı yıllarda işlenen suçlara ilişkin davaları zaman aşımı sürelerinin dolmasına günler kala açtı. Bu davalar önce nakledilmeye, sonra da beraatle sonuçlandırılmaya başlandı. Öldürülen Diyarbakır Barosu Başkanı Tahir Elçi de bir gün Ankara’ya gelip JİTEM davasını takip ediyor, oradan Eskişehir’e gidip oradaki JİTEM davasını izliyor, oradan İzmir’e gidip bir başka davaya giriyor, kalan vaktinde Diyarbakır’da nasılsa kalmış davaları takip ediyordu...

Bir gün Ankara’ya gelip JİTEM davasını takip ediyor, oradan Eskişehir’e gidip oradaki JİTEM davasını izliyor, oradan İzmir’e gidip bir başka davaya giriyor, kalan vaktinde Diyarbakır’da nasılsa kalmış davaları takip ediyordu. Öldürülen Diyarbakır Barosu Başkanı Tahir Elçi’nin vaktinin büyük bölümü nasıl geçiyordu biliyor musunuz?

Elçi gibi bir grup yürekli avukat ve sivil toplum örgütü temsilcisi de o kentten o kente, hiçbir güvenlik önlemi de bulunmadan sürükleniyor.

Sanatçı-Ozan

TUNCELİLİ HELİN (MELAHAT ÇAM)’la bir söyleşi…

Ayhan AYDIN

Sevgili Melahat Çam, toplumumuzun bildiği ismiyle Tuncelili Helin, nerede, ne zaman doğdunuz, yaşamınızı bize anlatabilir misiniz?

Asıl ismim Melahat Çam’dır. Tuncelili Helin, ozanlık geleneğinin bir gereği olarak aldığım kültürel ismim yani mahlasımdır.

Ben, 1968 yılında Tunceli’nin Malazgirt İlçesi’ne bağlı olan Seyitler Köy’ünde dünyaya gelmişim.  Çocukluğumu köyümde geçirdim. Okul çağına gelince, ailem okumam için, çevrede okulu bulunan Yeldeğen (Şöbek) köyüne gönderdi. İlkokulu bu köyde (Yeldeğen (Şöbek)) köyünde okudum. İlkokulu bitirdikten sonra ailem okumam için benim ortaokula da devam etmemi çok istiyordu. Bunun üzerine köyümüze en yakın olan Muhundu (Darıkent) beldesine gönderdi. Ortaokulu da bu beldede ki Muhundu Ortaokulu’nda bitirdim. Daha sonra Adana’da Karşıyaka Kız Meslek Lisesi’ne yazıldım ve bu okulu da başarıyla bitirdim.  Liseden sonra eğitime devam etmedim.  Daha sonra ki yaşamım hayatın rutini içinde gelişti.

Metin Turan’la Ozanlar Üzerine Bir Söyleşi…

Ayhan Aydın

Çok kısaca nedir halk ozanlığı ve âşıklığı? Anadolu’da nasıl boy veriyor Dede Korkut, Köroğlu ve bugüne gelinceye kadar hangi özellikleri ile kimliklerini yaşatıyorlar Anadolu halk ozanları?

Fatih Sultan Mehmet İstanbul’u fethettikten sonra dinlenir yarın nereye sefere gideceğiz der, lalası der ki, sultanım siz Bizans’ın başkentine geldiniz. Biz aslında ruhumuzda göçebeliği taşırız. Büyük kentlerle yerleşmeye başladıktan sonra biz büyük alışveriş merkezleri ve çarşılarla tanışmaya başlıyoruz. Orada meslekler türemeye başlıyor. Onun öncesinde bizde ozanlık geleneği var. Şaman aynı zamanda üstün yetenekleri olan sihirbazlık gibi meziyetleri olan ama aynı zamanda saz çalan, şiirler okuyan ama İslam’la tanıştıktan sonra biliyorsunuz şiirleşmeyle birlikte meslek dalları ortaya çıkıyor, uzmanlaşma başlıyor. İslam dininin güzel sanatlara olan yaklaşımından kaynaklanıyor. 19.yy. Seyrani’ye, Dertli’ye şeytan bunun neresinde, dedirten bir zihniyet orada ozan aslında karikatürize ediyorum çıkış yolu buluyor. Reyhani biliyorsunuz Erzurum’da doğmuş, Bursa’da hayata gözlerini yumdu. 1950’li yıllarda Kağızman’da benim baba tarafından dedem olan Cemal Hoca mektep medrese görmüştü. 1877 Osmanlı-Rus Savaşı’ndan sonra Kars, Sovyet, Rusya idaresinde olduğu için kırk gün onların idaresinde kalmış. O dönem bugünkü yüksek okul Gori’nin pedagojik eğitimi almış bir insan.