FİKRET OTYAM

GAZETECİ-YAZAR-SANATÇI

"SEVDA BİLMEYENE HAYAL DÜŞ GELİR"

-Bedir Geliyor türküsünden-

Ülkemizin en ünlü gazetecileriden birisi olarak yazdığı sayısız eserde Anadolu sevdalısı olarak, Anadolu insanını anlattı. Hem de hiç bıkıp usanmadan, ustalığından, sanatçı kimliğinden, duyarlılığından hiçbir şey kaybetmeden. O artık ülkemizin en temel aydın isimlerinden birisi, ölmez simalarından birisi olup Anadolu erenleri arasına girmişken, gerçekten de bu büyük inanç ve kültürün değerleriyle yaşayan, bu değerleri savunup yaşatan önder isimlerden birisi de oldu.

AYHAN AYDIN

Bir gazeteci olarak Anadolu'yu karış karış dolaştınız. İnsanların çilelerini, umut-umutsuzluklarını, sevdalarını, özlemlerini, türkü lirikliğindeki duygularını gördünüz, yaşadınız. Onlarla içiçe oldunuz. Bitmez tükenmez hasretlerin sırlarını çözmeye çalıştınız. Peki Sevgili Otyam nasıl başladı bu on bin yıllık uygarlıklar beşiği topraklardaki serüveniniz. Anadolu ve Anadolu insanına bu yakınlığınızın nedenleri nelerdi? Babamın eski fotografları. . . Gepegenç bir "zabit", yakasında yılan amblemi, defne gibi bir bitki, yani sağlıkla ilgili sınıf. Eczacı. . . O zamanlar bizim ya, Yemen ellerine gitmiş, bu vatan (!) topraklarını savunmaya, tastamam oniki yıl, iki yılı İngiliz'lere esir olarak!. . . Sonra asıl vatana dönüş ve ardından Kurtuluş Savaşı. . . Yani O, tastamam bir yorgun savaşçı. Konya 2. Ordu'da ve emekliliğini isteyip memleketi İstanbul'a dönüş özlemini duyumsayan. İlk eşi, O, Yemen San'a da iken vereme yakalanır ve haber gelir ki çok hastadır. Yemen­İstanbul o koşullarda iki aydır ve gelir ki bir gün önce toprağa vermişler!. . . Kerime Nadir romanlarından bir yaprak gibi!

“ YÜREĞİMDE İNCE DALLAR KIRILIR”…

KÜÇÜK PRENSE MEKTUPLAR (DENEMELER) – (2014)

KENDİSİYLE BAŞBAŞA KALMAYA KORKAN YAZAR

 Ayhan Aydın

 Yazar kendi kendisine, aslında ben kendimle baş başa kalmaktan mı korkuyorum? Diye sordu. Uzun süre düşündü. Kendi kendini dinledi. Hemen aklına; zaman zaman gözünün önüne gelen,  büyük ağaçlarla çevrili olsa da önünde tüm uzay boşluğunu görecek yıldızların arkasındaki bir kocaman boşluğa oturduğu kurumuş ağaç gövdesinden bakan bir genç çocuk geldi. Onu zaman zaman düşlerine çağırıyor, o çocuğun gözünden dünyayı ve uzayı izlemeye çalışıyordu. Ama en çok da uzaya, yıldızlara bakan bu çocuk nedense ayı pek sevmiyordu. Hâlbuki zaman zaman da düşünmemiş değildi, ben niye ayı sevmiyorum, diye. Dolunay olduğu zaman ki aydınlığın yerini başka hiçbir aydınlık tutamaz, diyen kendisi değil miydi? Peki, niye ayı değil de gökteki yıldızları hele hele de en uzakdakilerini devamlı izliyor, gözlüyor, onları özlüyordu?

Dünyaya ve uzaya;  o omuzları biraz sarkmış, düş kırıklıkları yaşasa da gözlerindeki sevgi pırıltısıyla bakan bu yazarın yaşamı nasıl bir yaşamdı?

“ YÜREĞİMDE İNCE DALLAR KIRILIR”…

KÜÇÜK PRENSE MEKTUPLAR (DENEMELER) – (2014)

Ayhan Aydın

Hayalin ötesinde, sonsuzluğun sınırsızlığının dışında mutluluğun ne olup olmadığını çok sık sormuştu yazar genç yaşlardayken.  Yaklaşık otuz yıldır sorduğu sorunun yanıtını alamadan bedbin, huysuz, kararsız, çoğu zaman karamsar sürükledi zincirler bağlanmış ayaklarından acıklı yaşamını. Çok genç yaşta ölenler vardı, intihar edenler, intihar eder gibi yaşamını tüketenler…

Niceleri geldi, niceleri geçti şu dünyadan. Niçin geldiler, niçin gittiler kimse bilmedi, bilemedi tam.  Dipsiz bir derin kuyudaymışçasına, karabasanlar içinde yolunu kaybeden yaralı bir atlı gibi öfke soluyan nice tedirgin ruhlar gezindi bu dünyada.

Niceleri örselenmiş yaşamına avuntular aradılar, niceleri, niceleri…

Şimdi de yazar zaman zaman eskilere dönerek, oralara dönmekten zevk alıyormuşçasına geçmişine uzun uzun baktı, acaba geleceğimi geçmişimde bulabilir miyim avuntusuyla.

Evet, evet zaman zaman da çok mutlu oldu gerçekten; geçmiş özellikle çocukluk elbette mutluluk kaynağıydı. Sonu uçurum olmayan çocukluk günlerinin sevgisi, özlemi, aşkı insanı mutlu kılar, tatlı bir rüyaymış gibi insana huzur verirdi.