Gün Gelir

yorgun argın

bir adam girer içeri

umutları tükenmiş

yorgun argın

bir adam kalkar yataktan

karabasanlar içinde

kaybolmuş hayalleri

nergisler, laleler,

sümbüller, leylaklar değil

toprağın ısınması bile yenemez

içini dondurmuş

hayınların hıyanetlerinin

donukluklarını

gün gelir belki

kanayan yüreğini

bir kuş sesi teselli eder

gün gelir belki

yine içi coşar çocukça

koşmak ister ardına bakmadan

tarlalarda

gün gelir belki

şiirlerin

okumaların tadına yine varır

gün gelir belki

sığınacağı bir kuytuluk bulur

volkanlar içinde

gün gelir belki

dalgalar alır onu

basar bağrına

diyar diyar öteye taşır

Ocak 2002